เราอยากเก็บทุกอย่างไว้ด้วยเกรงไปว่าความทรงจำอาจไม่ละเอียดละออพอ
มนุษย์จึงเป็นนักสะสม
ขณะสัตว์อื่นรู้แต่สะสมอาหารเอาชีวิตรอดยามฤดูกาลขาดแคลนมาเยือน มนุษย์เมื่อไปพ้นแล้วจากความวิตกกังวลเรื่องอาหาร กลายสะสมความทรงจำ ให้ค่ากับสิ่งของว่ามีคุณทางความทรงจำ ที่อยู่อาศัยจึงเต็มด้วยข้าวของเครื่องใช้ (ซึ่งไม่ได้ใช้) วางอยู่ตรงโน้น ตรงนี้ ซอกโน้นมุมนี้ แขวนเต็มผนัง กระทั่งมีบ้างถูกลืมอยู่ก้นลิ้นชัก
the Empty Chapter คงมิต่าง
ระหว่างเดินทางไปในโลกตัวอักษรละลานตา อดไม่ได้ปะดอกหญ้า กองฟาง หรือฟองเมฆ สายลมผ่านก็อยากเก็บเอามาใส่ไว้ในลิ้นชัก เพื่อว่าจะได้เปิดออกดูและนั่งหวนรำลึกการเดินทางครั้งอดีต
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น