POEM : รสหวากรากบ้าน
คิดถึงจ้านวานให้หลบไปหา
พานรำพึงตึงผ้าโนราห์ร่ำ
เสียงทับโหม่งโกร่งกรับจับระบำ
ฉ่ำน้ำฝนเดือนสิบระยิบระยับ
นั่งพร่ำหาจมน้ำตาอยู่ข้างนี้
กี่ปีแล้วผ่านไปมิได้กลับ
เจ้าสายสวาทเอยมาเลยลับ
กับการนับวันวายจะหมายใด
หลาดยังต้องเสียงจอแจอยู่แน่แล้ว
อยากถ้าวคั่วผัดมันแกวยิ่งแล้วใหญ่
แกงส้มปลากดคดข้าวไว้
กลิ่นข้าวมันแกงไก่ยังใหม่มัน
คิดพ่อพรานผ่านบ้านวันชักพระ
กับลีลาเอ๊ะอะแกมะมั่น
เราผูกโยงภาพอันใดไว้ด้วยกัน
ทำไมมันผูกพันกันกระนี้
มิใช่ญาติก็เหมือนโยมเมื่อเยือนเยี่ยม
ดานไม้เคี่ยมทอดผ่านสถานที่
ในรสหวากยากระบายลายวารี
เป็นแสงเสียงดนตรีของผู้คน
คิดถึงจ้านนานโหมละมิโผล่หน้า
การพร่ำหาจักหมายใดไอ้คนด้น
เถลือกไถลไปไกลรากตน
แล้วจะบ่นหาสวรรค์วิมานใดฯ
ภาพ : ปากบางระโนด
Sekesan
poem
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น