poem

กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ - ขุนเขาในม่านฝน

หุบห้วยลำธารไหล
ฝนโปรยไพรฝันโปรยพรม
ภูผากำแพงลม
เพิงพนมพนังน้ำ
ฉ่ำฝนโชยลมฟ้า
ม่านเมฆมาทะมึนดำ
ฉ่ำชายอยู่พรายพรำ
หลั่่งหลากสายหลายหลากเสียง
ซัดซ่ามาปลิวปรอย
ลอยลมลั่นหลั่นรายเรียง
ไม้ใบไหวเอียงเคียง
คืนเขียวเข้มเต็มเขียวใบ
โขดเขื่อนปานเคลื่อนโขด
แรงน้ำโอดโลดแรงไหล
ครืนครั่นสนั่นไพร
พนมพฤกษ์ลึกเลื่อมเงา
เยือกใหญ่ยะเยียบเย็น
แรลึกเร้นและเปลี่ยวเหงา
แน่นหนักและบางเบา
ขุนเขาหลวง..ห้วงเวลาฯ

Share this post

Post a comment

หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น

:ambivalent:
:angry:
:confused:
:content:
:cool:
:crazy:
:cry:
:embarrassed:
:footinmouth:
:frown:
:gasp:
:grin:
:heart:
:hearteyes:
:innocent:
:kiss:
:laughing:
:minifrown:
:minismile:
:moneymouth:
:naughty:
:nerd:
:notamused:
:sarcastic:
:sealed:
:sick:
:slant:
:smile:
:thumbsdown:
:thumbsup:
:wink:
:yuck:
:yum: