ในแสงสีอ้อยสร้อยของเช้าสาง
ในม่านหมอกห่มแดดจางจาง
เลือนรางอยู่ตรงหน้า เกินตาแล
ดูเหมือนว่ายังเย้าแย้มยังแจ่มชัด
ริ้วรอยปลายพู่กันตวัดและปัดแช่
เป็นหมื่นแสนลายเส้นของความปรวนแปร
มาดหมายแม้หม่นจางแม้รางเลือน
ยังมีอยู่เหมือนตะกอนของม่อนหมอก
ยั่วหลอกและเยือนเย้าการเคล้าเคลื่อน
จางหายและคงอยู่เมื่อตรู่เตือน
ว่ารางเลือนเพียงครู่ค่ำในคำนึง
ยังมีอยู่คล้ายก้อนกลมของอมยิ้ม
ที่เด็กเด็กเลียลิ้ม ยิ้มและบึ้ง
เลียบ่อยก็กลัวหมดอดใจจึง
ค่อยค่อยคลึงก้อนน้อย ค่อยค่อยเลีย
ยังมีอยู่เยี่ยงสายลมสิ้นวัสสา
หอบฝนพามาโปรยก็โรยเสีย
สั่งลาฟ้าร่ำพะนออยู่คลอเคลีย
เกลี่ยปอยเมฆโปรยหว่าน การจากลา
ดูเหมือนว่ายังมีอยู่ไม่มาก
หมื่นพันการจากพรากจึงมากค่า
เหลืออยู่กับเม็ดทรายนาฬิกา
ในโถแก้วกาลเวลาที่ปร่าร้าว
เหลืออยู่กับเกรอะกาลของจานสี
ในเรียงร้อยถ้อยวลีและลมหนาว
ในทำนองของปีกนกและแสงดาว
ผ่าวผ่าวและแผ่วงาม..ความทรงจำฯ
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น